Uit cijfers die Kamerlid Nathalie Dewulf (Vlaams Belang) opvroeg bij minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) blijkt dat partnergeweld bijzonder weinig gevolgd wordt door een huisverbod. “Tussen 2015 en 2019, dus op 5 jaar tijd, werden amper 702 huisverboden opgelegd”, aldus Dewulf. “Verwaarloosbaar weinig, wetende dat één op de vijf vrouwen ooit slachtoffer is van partnergeweld.”
“In twee derde van de gevallen van intrafamiliaal fysiek geweld is het slachtoffer een vrouw”, aldus nog Dewulf. “Bij seksueel geweld tussen partners is dat bijna altijd het geval.” Het Vlaams Belang wijst op de huidige zorgwekkende toestand omdat deze voornamelijk vrouwelijke slachtoffers door de coronamaatregelen moeilijk terechtkunnen bij hulpverleners. “Sneller overgaan tot huisverbod kan al een deel van het ergste leed verzachten. Een tijdelijk huisverbod is daarenboven ook heel nuttig als preventieve maatregel bij dreigend familiaal geweld.”
“Politiediensten weten vaak niet eens dat er een tijdelijk huisverbod kan worden opgelegd in gevallen waar er nog geen strafrechtelijk misdrijf is vastgelegd”
Al bijna twee decennia, sinds de wet van 28 januari 2003, hebben rechters de mogelijkheid het exclusieve gebruik van de gemeenschappelijke woning toe te kennen aan slachtoffers van partnergeweld. “Helaas wordt hier omzeggens geen gebruik van gemaakt”, vult Kamerlid Katleen Bury (Vlaams Belang) aan. “Op vijf jaar tijd geen enkele keer in Vlaams-Brabant, Oost-Vlaanderen of in het gerechtelijke arrondissement Halle-Vilvoorde. Amper één keertje in Brussel en acht keer in West-Vlaanderen.” Uit de cijfers opgevraagd door Dewulf blijkt dat enkel in de provincies Limburg(59procent van de gevallen) en Antwerpen(28procent) sporadisch wordt overgegaan tot een huisverbod.
“Volgens de procureurs tekenen bevoegde instanties geen zaken van huisverbod op, omdat zij de voorkeur geven aan zogenaamde andere soorten maatregelen”, vervolgt Bury. “Alleen weet niemand welke maatregelen dat dan zijn.”
Het Vlaams Belang wil inzake partnergeweld een lik op stuk-beleid en herhaalt, naast haar vraag om meer huisverboden, haar pleidooi voor een daadwerkelijke uitvoering van het reeds bestaande snelrecht. Daarnaast wijst ze op de aanbevelingen die ze reeds indiende en die momenteel in de Kamercommissie met de meerderheidspartijen in een eindtekst worden gegoten. Zo moet er bijvoorbeeld in elke provincie een Familie-Justitie Centrum komen, moet intrafamiliaal geweld voortaan beoordeeld worden in gespecialiseerde rechtbanken en moet de problematische frictie tussen het beroepsgeheim en de meldingsplicht van hulpverleners aan banden worden gelegd.
