Vorig jaar 635 miljoen euro aan leefloon uitgekeerd aan buitenlanders
In 2024 werd maar liefst 635 miljoen euro aan leefloon uitgekeerd aan buitenlanders in België, zo blijkt uit een antwoord van minister van Asiel en Migratie Anneleen Van Bossuyt (N-VA) op een vraag van Vlaams Belang-Kamerlid Ellen Samyn. “En het leefloon blijkt ook te verworden tot een soort secundaire ontwikkelingshulp, zeker als men weet dat een aanzienlijk deel van de uitkeringen naar het buitenland wordt doorgestuurd.”
Het leefloon is een maandelijkse uitkering waarmee men basisbehoeften zoals voeding en huisvesting kan betalen. Deze steun is niet beperkt in de tijd: wie ervoor in aanmerking komt, kan er voor onbepaalde duur van genieten. “Opvallend is dat het leefloon de meest toegankelijke vorm van sociale steun is voor vreemdelingen”, aldus Samyn. “Er geldt geen vereiste van voorafgaande tewerkstelling of belastingbijdrage. Met andere woorden: elke arme migrant die in België aankomt, kan een aanvraag indienen voor een leefloon.”
“Hoe verder men van België vandaan komt, hoe groter de bedragen die naar leefloon gaan”
Maar wie ontvangt dat geld precies? 635 miljoen euro op één jaar tijd is een gigantisch bedrag, zeker voor een klein land als België. Samyn vroeg de cijfers op, en daaruit blijkt dat bepaalde nationaliteiten opvallend zwaar doorwegen in de statistieken. De grootste groep zijn de Syriërs: ongeveer 11.000 personen ontvingen in 2024 samen 108 miljoen euro aan leefloon. Op de tweede plaats staan de Afghanen met 6.200 leefloners, goed voor 50 miljoen euro. Daarna volgen Marokkanen (5.000 personen – 40 miljoen euro), Eritreeërs (3.800 personen – 36 miljoen euro) en Palestijnen (3.700 personen – 34 miljoen euro).
Daartegenover staat dat mensen uit buurlanden en andere Europese staten, ondanks hun aantallen, veel minder leefloon ontvangen. Zo werd aan Nederlanders slechts 11 miljoen euro uitgekeerd, en aan Fransen 25 miljoen euro. “De cijfers suggereren een duidelijke trend: hoe verder men van België vandaan komt, hoe groter de bedragen die naar leefloon gaan”, besluit Samyn. “Op die manier lijkt het leefloon stilaan te verworden tot een soort secundaire ontwikkelingshulp, zeker als men weet dat een aanzienlijk deel van de uitkeringen naar het buitenland wordt doorgestuurd.”
