Er zijn momenteel zo’n 460.000 langdurig zieken, een cijfer dat de laatste jaren fel gestegen is en steeds blijft doorstijgen. “Het is een problematische situatie die dringend aangepakt moet worden”, zegt volksvertegenwoordiger Ellen Samyn. “Enerzijds heeft het te maken met de moeilijkere toegang tot het vervroegde pensioen en daarnaast wordt het gestuurd door de steeds grotere werkstress waar we onder gebukt gaan.”
“Minister van Sociale Zaken Frank Vandenbroucke (Vooruit) probeert via een verplichte vragenlijst de mensen aan te zetten tot reflectie in de hoop ze terug aan het werk te krijgen, maar de weerstand bij zieken – 4 op de 10 vullen deze lijst zelfs niet in – en ziekenfondsen is groot”, aldus Samyn. “Nochtans zegt de minister dat er op voorhand met alle betrokkenen overleg werd gepleegd. Iemand heeft dus een problematische vorm van geheugenverlies.”
“Vandenbroucke kan blijkbaar geen artsen vinden en laat het probleem van de langdurig zieken dus maar betijen”
Dat er heel wat mensen effectief ziek zijn kan niet geloochend worden, maar er zijn zeker een deel langdurig zieken die aan het werk kunnen, al dan niet mits er aangepast werk voor hen kan worden voorzien. “Een belangrijke taak is weggelegd voor de adviserende artsen bij de ziekenfondsen”, vervolgt Samyn. “Maar daar vormt zich al vele jaren een probleem. Hun aantallen zijn immers sterk dalend terwijl het aantal zieken net zeer sterk toeneemt. In 2020 werden bijna 187.000 controles gedaan. Dus minder dan de helft van de langdurig zieken heeft een adviserend arts gezien in de loop van dat jaar. Dat kan moeilijk anders want er zijn maar 280 adviserende artsen die nog werken in de ziekenfondsen. Zij kunnen hun taak niet meer naar behoren vervullen.”
“De minister geeft grif toe dat hij een probleem heeft maar hij heeft geen oplossing”, besluit Samyn. “En er zijn ook duidelijk regionale verschillen. In Wallonië zit 16 procent van de actieve beroepsbevolking in invaliditeit, in Vlaanderen 10 procent. Het is daarmee duidelijk dat de Waalse ziekenfondsen een veel lakser beleid aan de dag leggen dan die in Vlaanderen. De broodnodige reactivering van zieken blijft zo in de koelkast. Men moet nu eens ernstig werk maken van werkbaar werk. Te veel werknemers gaan er onder door en de maatschappelijke kost daarvan is te groot. Niemand die van de huidige situatie beter wordt.”
