Kinderen wachten te lang op hulp
Kinderen die thuis onveilig opgroeien moeten vaak maanden wachten op hulp. Dat blijkt uit nieuwe getuigenissen van hulpverleners en jeugdrechters. “Wanneer een kind eindelijk de moed vindt om te spreken, moet het onmiddellijk basisveiligheid krijgen. Vandaag lukt dat simpelweg niet”, zegt Vlaams Parlementslid en VBJ-voorzitter Mercina Claesen. “Het masterplan van minister Caroline Gennez (Vooruit) blijft echter vaag, zonder echte antwoorden op de structurele noden van het veld.”
De schrijnende verhalen stapelen zich op. Vertrouwenscentra kindermishandeling kunnen dossiers niet binnen de maand opstarten, ondanks het recordaantal meldingen: zo’n 40 per dag. Ook de jeugdrechtbanken luiden de alarmbel omdat vier op de tien crisismeldingen geen gevolg krijgen door plaatsgebrek. “Wat we hier zien, is de permanente escalatie die het gevolg is van een vastgelopen eerste lijn”, zegt Claesen. “Ook wanneer kinderen snel hulp nodig hebben, belanden ze op wachtlijsten. De problemen worden groter, maar tegen de tijd dat de zware hulpverlening kan ingrijpen, is de situatie vaak al ontspoord.”
“Onze kinderen hebben recht op veiligheid, nabijheid en tijdige hulp — niet binnen jaren, maar vandaag”
Volgens Claesen is de crisis het gevolg van jarenlange onderinvestering en een gebrek aan visie. Zij verwijst naar de conceptnota van minister Gennez, die volgens haar vooral inzet op efficiëntie en dataverzameling, maar geen concrete capaciteitsuitbreiding bevat. “Het werkveld vraagt nochtans expliciet bijkomende plaatsen voor de crisisjeugdhulp”, stelt Claesen. “Hulpverlening staat of valt met mensen. Over personeelstekorten, overbelasting bij ondersteuningscentra voor jeugdzorg (OCJ) of de concrete aanpak van extra contextbegeleiding zegt het plan zo goed als niets. Dit is onbegrijpelijk in een sector die al jaren onder water staat.”
Het Vlaams Belang vindt dat de Vlaamse regering de urgentie compleet onderschat. Terwijl kinderen bij gebrek aan crisisopvang soms in ziekenhuizen terechtkomen of zelfs naar huis teruggestuurd worden, focust de minister op een bezettingsgraad van 90 procent tegen 2027. “Alle kinderen veilig helpen moet het doel zijn, niet blindstaren op cijfers”, besluit Claesen. “Meer dan 8.500 jongeren wachten vandaag op intensieve hulp. Zolang deze regering geen echte capaciteitsuitbreiding, structurele investeringen en versterking van het personeel voorziet, blijven we met lege beloftes zitten. Onze kinderen hebben recht op veiligheid, nabijheid en tijdige hulp — niet binnen jaren, maar vandaag.”
