Terwijl instroom piekt, blijven terugkeercijfers historisch laag

Terwijl we inzake het aantal asielaanvragen opnieuw een recordjaar tegemoet gaan manifesteert zich op het vlak van de terugkeer de facto een omgekeerde beweging. Dat blijkt uit de nieuwste statistiek van de Dienst Vreemdelingenzaken. “In de ruimste interpretatie met gedwongen plus vrijwillige terugkeer en terugdrijvingen aan de grens staat de teller voor de eerste acht maanden van dit jaar op amper 4.158”, zegt Vlaams Belang-fractieleider Barbara Pas. “Maatregelen voor een efficiënt terugkeerbeleid blijven gewoon uit. Met haar zogenaamd ‘aanklampend terugkeerbeleid’ blijkt staatssecretaris voor Asiel & Migratie Nicole de Moor (cd&v) zich tenslotte vooral aan illusies vast te klampen.”

Wanneer we deze cijfers extrapoleren naar een heel jaar, ziet het er niet bepaald naar uit dat de terugkeercijfers dit jaar weer zullen aanknopen met het précorona-niveau. Voor alle duidelijkheid: zélfs als dat het geval zou zijn, zou dat maar bitter weinig voorstellen aangezien ook het laatste ‘précorona-jaar’ (2019) maar heel weinig mensen effectief terugkeerden (8.706 om precies te zijn; het laagste cijfer in tien jaar). Terwijl in de eerste acht maanden van dit jaar welgeteld 22.639 personen een terugkeerbesluit kregen, keerden in dezelfde periode nauwelijks 2.891 personen die effectief in ons land zijn geweest, vrijwillig of gedwongen terug.

Geen evenwicht tussen in- en uitstroom

“Van enig evenwicht tussen in- en uitstroom is minder dan ooit sprake”, zegt Pas. “Voor zover nog nodig, wijzen overigens ook andere cijfers op de desastreuze toestand waarin het Belgische terugkeerbeleid zich bevindt. Voor het overige ging het over zogenaamde ‘terugdrijvingen aan de grens’.”

Zolang een ommekeer in het Belgische asielbeleid uitblijft, zullen volgens het Vlaams Belang zullen zowat alle relevante cijfers blijven wat ze zijn, namelijk voorspelbaar desastreus. “Terwijl asielcentra als paddenstoelen uit de grond schieten om de almaar toenemende instroom te herbergen, blijven maatregelen voor een efficiënt terugkeerbeleid uit”, vat Pas het samen. “Van de aangekondigde regeling voor de zogenaamde ‘woonstbetredingen’ kwam tot op heden niets in huis. Van geloofwaardige sancties tegen landen die hun uitgewezen onderdanen weigeren terug te nemen, is al evenmin sprake. En een regeling die toelaat dat families met kinderen voor beperkte tijd in aangepaste gesloten gezinseenheden kunnen ondergebracht worden in afwachting van hun terugkeer, blijft niet alleen taboe, maar zal (in het kader van de fameuze ‘asieldeal’ van een half jaar geleden) zelfs in de wet gebetonneerd worden.”