Een goede 100 dagen scheiden ons nog van de moeder aller stembusslagen. Zonder enige overdrijving mogen we stellen dat de verkiezingen van 26 mei bepalend zullen zijn voor de toekomst van ons land, van onze mensen, van u en mij.
Het is intussen bij vriend en vijand bekend: 2018 was het begin van de wedergeboorte, de renaissance van het Vlaams Belang. Maar in 2019 is de inzet nóg groter. Nu gaat het niet alleen over het beleid in uw gemeente of stad maar over dat van Vlaanderen.
De saga omtrent de humanitaire visa toonde feilloos aan dat de beloofde koerswijziging er niet is gekomen. De PS mag dan al van de machtsknoppen zijn verdreven, het politiek cliëntelisme blijkt gewoon van partijkaart veranderd.
OP DE BARRICADEN
Maar ook op andere domeinen is de uitdaging immens. De Vlaamse miljardenstroom blijft lustig richting bodemloze Waalse putten vloeien. De heikele toestand bracht de directeur van de gerenommeerde Waalse denktank Institut Destrée tot de conclusie “dat Wallonië alleen overeind blijft dankzij geldstromen uit Vlaanderen”. Onverdachter kunnen de bronnen niet zijn.
Het probleem is dat we ons deze aderlating niet langer kunnen veroorloven. 1 op 5 van onze eigen mensen verkeert in armoede, het aantal werkenden dat de eindjes niet meer aan mekaar kan knopen piekt op recordhoogte en onze gepensioneerden worden na een lang leven zwoegen bedankt met het laagste pensioen van Europa. Voor hen gaan wij de komende maanden de straat op. Voor hen gaan we door een vuur. Voor hen staan wij op de barricaden. Tot de eindmeet.
