Kent u het Laar te Ekeren? Het is een mooie, groene, maar ook drukke verbindingsweg tussen Ekeren en Brasschaat. Het Laar is tevens een buurtschap waar omstreeks 11 juli steeds tal van Leeuwenvlaggen de gevels opfleuren. Net hier laat de spijtige politieke verdeeldheid van Vlaanderen zich van zijn meest groteske kant zien. Een stevig Vlaamsvoelend gezin besloot zelf twee campagneborden te plaatsen in zijn voortuin: één van N-VA en één van het Vlaams Belang. Boven de schouder aan schouder geschaarde borden torent op een spandoek de boodschap: ‘Geen haat, geen broedertwist, geen schande: samen voor een onafhankelijk Vlaanderen’ (vrij naar het ‘Gebed voor het Vaderland’ van Remi Piryns).
‘Extreemrechts’
Met wat hulp van vrienden voor spandoek en timmerwerk was de klus al snel geklaard en is de Antwerpse polder sindsdien een zinvolle politieke aandachtstrekker rijker. Maar toch was dat buiten de waard gerekend, in de persoon van een eergisteren opgedoken ‘N-VA-afgevaardigde’. Helaas bestond deze man het om ‘dringend en met aandrang’ (het woord ‘onverwijld’ werd blijkbaar nog net op tijd ingeslikt) de verwijdering te vragen van het N-VA-bord. Immers, ‘een aantal plaatselijke N-VA-kandidaten’ wensten ‘niet geassocieerd te worden’ met ‘extreemrechts’.
Vlaamse frontvorming?
De breeddenkende nationalist van het Ekerse Laar liet zich echter niet van zijn stuk brengen en repliceerde koudweg dat die N-VA-kandidaten dat maar zelf moesten komen uitleggen. De ‘N-VA-inspecteur’ droop onverrichterzake af. We kunnen ons na dit intrieste feit opnieuw afvragen of de N-VA überhaupt nog wil ijveren voor een onafhankelijk Vlaanderen. Door zich steevast krampachtig te distantiëren van het Vlaams Belang en gelijk welke Vlaams-nationale frontvorming, lijkt de N-VA de gedachte van de Vlaamse republiek te hebben laten varen. Tenslotte heeft onze partij al vaak genoeg de hand uitgestoken om samen met de zogeheten V-partijen de Vlaamse krachten te bundelen.
